ျပည္တြင္းစစ္ေတြ ရပ္ပါေတာ့

Tweet

ဒီစာကို မတင္ခ်င္ဘူး ။ ထို႔နည္းတူ ၊ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းရာေတြဟာလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္သင့္ခဲ့တာ အေသခ်ာ ။ လွ်ံက်ေနတဲ့ နာက်ည္းမႈေတြကို ဘယ္သူအေတြးထဲကိုမွ မစီးဆင္းေစခ်င္ဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ၊ မျမင္ရာမွာ ရြာသြန္းေနတဲ့ ငရဲမီးမိုးေတြအတြက္လည္း ၊ စာနာမႈ အမိုးအကာေတြ လစ္ ဟာ လိုအပ္ေနတယ္ ။ ဆိုးရြားလြန္းတဲ့ သံသရာေတြကို ထပ္ထပ္ၿပီး လည္မပတ္ေစခ်င္ဘူး ။ သို႔ေသာ္ ၊ နတ္ဆိုးဝိဥာဥ္ေတြကလည္း ၊ ေျမျပင္အႏွံ႔မွာ ကခုန္ေနၾကတာမို႔ ၊ ပူေလာင္သံစဥ္ေတြ ထာဝရ မဖံုးလြမ္းရေအာင္ ၊ ႏႈတ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ၊ အိပ္မက္ႏိႈး မိုးႀကိဳးပစ္သံေတြ လက္ဆင့္ကမ္းေကာင္း ကမ္းရမယ္ ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ .. မနက္ျဖန္ ေနအပြင့္မွာ ၊ ႏွလံုးသား ၾကမ္းရင့္ေနသူေတြကို ၊ ေမတၱာလက္လွမ္းကမ္းေပးလိုက္ ခ်င္တယ္ ။ ဒီလို ကမ္းေပးႏိုင္ေအာင္လည္း ၊ တင္းတင္းကုပ္ထားတဲ့ သူ႕ရဲ့လက္ဆုပ္ေတြကို ျဖည္ျဖဳတ္ဖို႔ နဲ႔ ၊ ေပေနတဲ့ ေသြးေတြကို ဝိုင္းကူသုတ္ေပးဖို႔ေတာ့ လိုေကာင္းလိုလိမ့္မယ္ ။ (ေအာက္မွာတင္ထားတဲ့စာဟာ ၊ Facebook ေပၚက Shwe Kshee Wah ဆီကေန share ထားတာျဖစ္ၿပီး ၊ မူရင္းကေတာ့ "ဝင္းခက္ အြန္လိုင္းဂ်ာနယ္" က ျဖစ္ပါတယ္) ။ Mahn Koko shared Shwe Kshee Wah's photo. Yesterday at 10:44pm အရိုးပါရင္လည္း ဖယ္ၿပီးေတာ့သာ စားသြားၾကပါ ။ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္ ။ ျပည္တြင္းစစ္ေတြ ရပ္ပါေတာ့ လူတခ်ဳိ႕က က်ေနာ္မ်က္ရည္က်တာကို အံ႔ၾသတယ္။ စစ္ဗိုလ္စစ္သား ေတြလည္း ႏွလံုးသားနဲ႔လူပါ။ ငိုတတ္ရယ္တတ္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲ တတ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ငိုစရာ မ်က္ရည္ေတြ ခမ္းေနပါၿပီ။ ေၾကကြဲရလြန္းလို႔လည္း က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားဟာ ထံုက်င္ေယာင္ကိုင္း လို႔ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ဟာ ေကာ္သူေလးက စစ္ဗိုလ္တဦးပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္ကို က်ေနာ္မုန္းပါတယ္။ စစ္ပြဲေတြ ရွိေနသ၍ အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြ ေသၾကပ်က္စီး ေနၾကဦးမ်ာပဲဆိုတာ က်ေနာ္လက္ခံပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္ သူေတြ ဒုကၡ သုကၡေတြ ခံစားရတာကိုျမင္တိုင္း စစ္ကိုနာက်ည္း မုန္းတီးမိတယ္။ က်ေနာ့္နည္းတူ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြ မငိုတတ္မရယ္တတ္ၾကေတာ့ ဘူးထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ဆံုခဲ့ရတဲ့ မိန္းခေလး တဦးကေတာ့ သူ႔ဘဝမွာ ငိုလို႔ဝသြားၿပီတဲ့။ သူမငိုနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔အေမနဲ႔ ညီမေလးေတြရဲ႕ အေလာင္းကို ျမွဳတ္တဲ့ေန႔က ေခၚင္ရည္ေတြမူးေအာင္ေသာက္ၿပီး အစီအစဥ္ မက်တဲ့ ဓမၼသီခ်င္းေတြကို သူညည္းေနခဲ့တယ္။ သူေသာက္ေနတဲ့ေခါင္ရည္ေတြဟာ သူတို႔ေတာင္ယာသိမ္းဖို႔အတြက္ သူ႔အေမကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေခါင္ ရည္ေတြပါ။ သူဟာ မိသားစု (၇) ေယာက္အနက္က ကံေကာင္းလြန္းလို႔ အသက္ရွင္က်န္ရစ္သူပါ။ သူတို႔ရြာထဲကို နဝတ တပ္ေတြဝင္ပစ္ေတာ့ ပထမဆံုး သူ႕အေဖဆံုးခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ ရြာသားအားလံုးလည္း ထြက္ေျပး ခဲ့ရတယ္။ ေနရာသစ္ေတာင္ယာတဲမွာေတာ့ သူ႔အကိုနဲ႔ ေမာင္ေလးအသတ္ခံရျပန္တယ္။ နဝတ တပ္ေတြက ေတာင္ယာတဲမွာေနသူေတြကို သူပုန္ေတြလို႔သတ္မွတ္ထားေတာ့ သူ႔အကိုနဲ႔ေမာင္ေလး ဟာ အေမးျမန္းမရွိ ပစ္သတ္ခံခဲ့ရတာပါ။ အခုေနရာ မွာေတာ့ သူ႕အေမနဲ႔ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ ဆံုးခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က သူတို႔တဲပုန္းေလးမွာ သူမရွိေနခဲ့ဘူး။ သူဟင္းရြက္ရွာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံေတြ ၾကား ရေတာ့ အေမနဲ႔ညီမေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ သူစိတ္ပူခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ေနတဲ့ တဲပုန္းေလးဆီ သူျပန္မ လာရဲဘူး။ (၂) ရက္တိတိ ေတာထဲမွာဘဲ အိပ္ခဲ့ရတယ္။ စစ္သားေတြ ထြက္သြားေလာက္ၿပီ ထင္တဲ့အ ခ်ိန္မွ သူျပန္လာခဲ့တယ္။ သူေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ပုန္းေအာင္းေနထိုင္တဲ့ တဲ(၅)လံုးမွာ လူေတြတစ္ေယာက္မွအသက္ ရွင္ၿပီး က်န္မေနေတာ့ဘူး။ ထိတ္လန္႔ၿပီး ေျခဦးတည္ရာ ထြက္ေျပးရင္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ သူ႔အေမ အေလာင္းရွိရာ သူေရာက္သြားေတာ့ သူငိုဖို႔ေမ့ေနခဲ့တယ္။ ရန္သူဟာ က်ေနာ္တို႔ လူမ်ဳိးအေပၚ ရက္စက္လြန္းတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လိုမွ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ မရေအာင္ ကို ဖ်က္ဆီးၾကတယ္။ လူမ်ဳိးျပဳန္းသုတ္သင္မႈ လုပ္တယ္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ စနစ္တက်ကို ေျမလွန္ ဖ်က္ဆီးေနခဲ့တာပါ။ ရြာေတြထဲမွာ မေနနိုင္ေအာင္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္တယ္။ ရြာေတြပ်က္ၿပီး ေတာေတာင္ေတြထဲ ကစဥ့္က လ်ားေနထိုင္ၾကျပန္ေတာ့လည္း အေမးအျမန္းမရွိ အကုန္ပစ္သတ္တယ္။ စားပင္ေသာက္ပင္ေတြကိုလည္း အျမစ္ကအစ ခုတ္လွဲတယ္။ စားမကုန္ေသာက္မကုန္တဲ့ ၾကက္ဝက္ေတြကိုလည္း ဟိုတေကာင္ဒီတေကာင္ ပစ္သတ္ၿပီးထားခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေပၚရြာက ၾကက္ေတြဟာ သိပ္ယဥ္ပါးတယ္။ စပါးတဆုပ္ေလာက္ ပက္ေကြ်းလိုက္ရင္ လူ ရွိရာကို အားလံုးဝိုင္းလာၾကတာ။ ဒီအထာနပ္ေနတဲ့စစ္သားေတြက စပါးတဆုပ္ေလာက္ ပက္ေကြ်းၿပီးၾကက္ ေတြကိုဖမ္း လည္လိမ္ခ်ဳိးၿပီး ေျမေပၚမွာဒီအတိုင္းပဲထားခဲ့ၾကတာ။ ရြာသားေတြ ရြာနား ျပန္ ကပ္ခ်ိန္ မွာေတာ့ ပုပ္ပြၿပီးေလာက္ေတြ တက္ေနၿပီ။ ရြာသားေတြကို အသက္ရွင္ခြင့္ မရေအာင္ကို သူတို႔လုပ္ေနၾကတယ္။ စက္သတင္းေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ ၾကားရတာပဲ။ ရြာတရြာကိုသူတို႔ဝင္ၿပီးရင္ အထက္ကိုသတင္းပို႔တယ္။ ရြာထဲကို ဝင္ၿပီးၿပီ။ အားလုံးၿငိမ္ကုန္ၿပီ။ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ လို႔ေမးရင္ ဟိုကေန ျပန္အမိန္႔ေပးတာက ‘အားလံုးကို အေရာင္ေျပာင္းပစ္လိုက္’ တဲ့။ ဒီေတာ့တရြာလံုးကို မီးတင္ရႈိ႕ေတာ့တာပဲ။ မေျပးမလႊားနိုင္လို႔ က်န္ခဲ့တဲ့လူကိုလည္း လူလိုမသတ္ဘူး။ တဲတလံုးမွာ အသက္(၇၀)ေက်ာ္ မ်က္မျမင္ အဖြားႀကီးတေယာက္ မေျပးနိုင္လို႔က်န္ခဲ့တယ္။ ဒါကို က်ည္ဆံအကုန္ခံၿပီးမပစ္သတ္ဘူး။ တဲေအာက္က ေန အသာေလးမီးတင္ရႈိ႕လိုက္ေတာ့လူဟာ မီးတင္ရႈိ႕ၿပိီးသားျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့ လူကေတာင့္ၿပိီး မခ်ိ႔မဆန္႔အသက္ထြက္ေနတာကိုေတြ႔ရတယ္။ ဝက္ေတြစားပံုကလည္း တကယ္စံနစ္က်တယ္။ ဝက္တေကာင္လံုးကို တံစို႔ထိုးကင္ၿပီး သားေရေျမမွာခင္းၿပီး အတြင္းသားေတြကိုပဲ ႏႈိက္စားၾကတယ္။ မစားခ်င္တဲ့ ေခါင္းနဲ႔သားေရကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ထားခဲ့တယ္။ ဒါေတြကို ျပန္ျမင္ရတဲ့ ပိုင္ရွင္ရြာသားေတြ ဘယ္လိုခံစားရမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ေတာင္ယာစပါးခင္းေတြကို ဖ်က္ဆီးကလည္း တကယ့္ကို စံနစ္က်ပါတယ္။ မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးတာမ်ဳိး မလုပ္ဘူး ေျမက အစိုဓါတ္ရွိေတာ့ မီးရႈိ႕ရင္လည္း တပင္နဲ႔တပင္ မီးကူးဖို႔လည္း သိပ္မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ စစ္ေၾကာင္း(၂)ေၾကာင္း (၃)ေၾကာင္းေလာက္နဲ႔ စပါးခင္းထဲဝင္ၿပီး သစ္ခက္ေတြနဲ႔ လိုက္ရမ္းပစ္ တယ္။ စပါးေစ့ေတြအကုန္ေႀကြက်ကုန္တာေပါ့။ အေဝးကၾကည့္ရင္ အိမ္ေတြ တိရိစာၦန္ေတြ မရွိေတာ့ေပ မယ့္ စပါးခင္းေတြက်န္ေသးတယ္ လို႔ထင္ရတယ္။ အနီးေရာက္သြားေတာ့မွ စပါးေစ့မရွိေတာ့တဲ့ ပင္ေထာင္ ေတြကိုပဲေတြ႔ရတယ္။ စစ္တပ္ထြက္သြားရင္ ထြက္ေျပးၾကတဲ့ရြာသားေတြ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို သူတို႔တဲေတြဆီ ျပန္ကပ္မွာဘဲဆိုတာ ရန္သူက တြက္လို႔ထိတယ္။ ဒီေတာ့ တဲေတြနားမွာ ေတာင္ယာစပါးခင္းေတြထဲမွာ မိုင္းေထာင္ထားခဲ့တယ္။ ပြဲခ်င္းၿပီးေသတဲ့သူနဲ႔ မေသမရွင္ ဒုကၡိတ ျဖစ္ရသူနဲ႔ ဘဝေတြပ်က္ရတာလည္း မ်ားလွပါၿပီ။ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔ေတြ NGOေတြ သတင္းသမားကိုလည္း က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနေတြ ျဖစ္သြားၿပီး ေလးငါးရက္ေလာက္ၾကာရင္ ဒီအဖြဲ႔ေတြေရာက္လာၾကၿပီး၊ ဗီဒီယိုေတြ ဓါတ္ပံုေတြ အျဖတ္ျဖတ္ ရိုက္ၾက၊ အင္တာဗ်ဴးေတြ အမ်ဳိးအမ်ဳိးလုပ္ၾက ၿပီးေတာ့လည္း သူတို႔ျပန္သြားၾကတာပဲ။ က်ေနာ္တိ႔ု႔ျပည္သူေတြက လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာ မသိဘူး။ သတင္းဆိုတာ ကိုနားမလည္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြ လိုေနတာက ထမင္း၊ ျပည္သူေတြငတ္ေနတာကလည္းထမင္းဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထမင္းစားရဖို႔ကို သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ဒီလိုေမွ်ာ္လင့္တာလည္း သူတို႔အတြက္ သဘာဝက်တယ္လို႔ထင္တယ္။ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္တာျပန္မရေတာ့လည္း သူတို႔ခံစားခ်က္ေတြ သူတို႔ဘဝအေၾကာင္းေတြ ကိုမေျပာခ်င္ေတာ့ ဘူး။ ဘဝရဲ႕အျဖစ္ဆိုးေတြ ေၾကကြဲဖြယ္ရာေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာျပေနရတဲ့ကိစၥကလည္း သူတို႔ရင္ကို ဓါးနဲ႔မႊန္းသလို သူတို႔ခံစားရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္အေပၚ စာနာနားလည္ သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ သတင္းဆိုးတခုလည္း မၾကားခ်င္ပဲ ၾကားခဲ့ရတယ္၊ သားသမီး(၄)ဦး နဲ႔ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္္ ဇနီး သည္ ပစ္သတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ရြာသားတဦး ။ သူဒုကၡသည္စခန္းကို ေရာက္ေတာ့ သတင္းသမားေတြ နိုင္ငံျခားသားေတြက သူ႔က္ိုေမးခြန္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေမး ၾကတယ္။ ၾကာေတာ့အဲ့ဒီလူ စခန္းကေန ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘဝေတြနဲ႔ရင္းခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ထပ္ထပ္ခါခါ ေျပာျပေနရေတာ့ သူတို႔ဘယ္လိုခံစားေနရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တြက္လို႔ထိပါတယ္။ လူတေယာက္မွာ ႏွလံုးသားအပိုမပါဘူး ဆိုတာ အဲ့ဒီလူေတြ နားလည္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြဟာ သူတို႔အသက္ကို သူတို႔အတတ္နိုင္ဆံုး ရွာႀကံၿပီးေတာ့ ဆက္ ေနၾကရတဲ့ဘဝပါ။ ေတာင္ယာ ခုတ္လို႔မရေတာ့တဲ့အဆံုးမွာ မႈိတို႔ မွ်စ္တို႔ အသီးအရြက္တို႔ ဖုတ္တလွည့္ ျပဳတ္တလွည့္ စားၾက တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာအသိးအႏွံမွ မရနိုင္ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ရာသီမွာေတာ့ သူတို႔ ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ ေရာက္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳအရ ဒီနွစ္အတြင္းမွာ ဆန္ေတာင္းစားတာ (၂)ခါေလာက္ႀကံဳဘူးတယ္ ခရီးသြားရင္းနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတဦး က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လမ္းမွာလာဆံုတယ္။ သူ႔ကေလးေတြ ထမင္းမစားရတာ(၁၀)ရက္ ရွိၿပီ။ ဖ်ားလည္းဖ်ားေနၾကတယ္။ သူတို႔ပုန္းတဲ့အနိီးတဝိုက္မွာလည္း မႈိတို႔မွ်စ္တို႔ ေတာငွက္ေပ်ာပင္တို႔ ရွာလို႔မရ ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာျပတယ္။ ဆန္သြားရွာမယ္လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားတဲ့ သူ႔ေယာက္်ားလည္း ျပန္ မလာေတာ့ ဘူးတဲ့။ လမ္းမိုင္းပဲနင္းမိသလား။ နအဖ တပ္နဲ႔တိုးလို႔ အဖမ္းခံရသလားဆိုတာ သူလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာနိုင္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္တေယာက္မွာ ဆန္တႀကိဳးစီပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူကို ဆန္ႀကိဳးတႀကိဳးပဲ က်ေနာ္တို႔ေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေန႔က ခရီးဆက္ထြက္ခဲ့ရေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔စိတ္ႏွလံုးေတြ ေလးလံအုပ္ဆိုင္း လို႔ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ရွိလက္ရွိေအာ္ၿပီး ငိုပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ေသနတ္ထမ္းေနတဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္က်ေနာ္လည္း ရွက္ေနမိ တယ္။ က်ေနာ့္ေသနတ္က က်ေနာ္ျပည္သူေတြအတြက္ ဘာမွအေထာက္အကူမျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အသံုးလည္ူမဝင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြလိုေနတာက ထမင္း။ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကကြဲခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုသာဆက္သြားမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို ႔ျပည္သူေတြရဲ့ဘဝဟာ မေတြးဝံ့စရာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကားရပါတယ္။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး၊ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရး ဒီမိုကေရစီအေရး၊ အမ်ဳိးသားတန္းတူေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ စတာေတြေပါ့ေလ။ဒါေတြက ဘယ္ေတာ့လာမွာလဲ။ အေျခခံျပည္ သူေတြဟာ နိုင္ငံဆိုတာကို နားမလည္ၾကဘူး။ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖို႔ ေလာက္ပဲ သူတို႔သိ တယ္။ တကယ္ေတာ့ ျပည္သူေတြဟာ အျပစ္မဲ့ပါတယ္။ ေျမဇာပင္ေတြကို သနားၾကပါလို႔ပဲ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ စစ္ပြဲေတြကို က်ေနာ္မုန္းလွၿပီ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကာကြယ္ဖို႔ မတတ္သာလို႔ ကိုင္ထားရတဲ့ေသနတ္ကို နာက်ည္းမုန္းတီးလွပါၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္ေတြ ရပ္ပါေတာ့လို႔ပဲ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ငါ့ေသြးတစက္ ငါ့အသက္ တေခ်ာင္း ငါ့အေလာင္းမွ ေထာင္ေသာင္းေျမာက္မ်ား ေသြးသစ္ပြားအံ့ ငါကားဘယ္မွာ ေသမည္နည္း။ ကိုေလးေမာင္ (ကိုကိုးကြ်န္းအာဇာနည္သူရဲေကာင္းတဦး) Copy from ဖူ႕တာမိက္ (အင္းဟွးလင္ဖ၀္) by မင္းစိုးစံ(အေ၀းေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး)

                              



ဒီစာကို မတင္ခ်င္ဘူး ။
ထို႔နည္းတူ ၊ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းရာေတြဟာလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္သင့္ခဲ့တာ အေသခ်ာ ။

လွ်ံက်ေနတဲ့ နာက်ည္းမႈေတြကို ဘယ္သူအေတြးထဲကိုမွ မစီးဆင္းေစခ်င္ဘူး ။
ဒါေပမယ့္ ၊ မျမင္ရာမွာ ရြာသြန္းေနတဲ့ ငရဲမီးမိုးေတြအတြက္လည္း ၊ စာနာမႈ အမိုးအကာေတြ လစ္ ဟာ
လိုအပ္ေနတယ္ ။

ဆိုးရြားလြန္းတဲ့ သံသရာေတြကို ထပ္ထပ္ၿပီး လည္မပတ္ေစခ်င္ဘူး ။
သို႔ေသာ္ ၊ နတ္ဆိုးဝိဥာဥ္ေတြကလည္း ၊ ေျမျပင္အႏွံ႔မွာ ကခုန္ေနၾကတာမို႔ ၊ ပူေလာင္သံစဥ္ေတြ ထာဝရ
မဖံုးလြမ္းရေအာင္ ၊ ႏႈတ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ၊ အိပ္မက္ႏိႈး မိုးႀကိဳးပစ္သံေတြ လက္ဆင့္ကမ္းေကာင္း ကမ္းရမယ္ ။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ .. မနက္ျဖန္ ေနအပြင့္မွာ ၊ ႏွလံုးသား ၾကမ္းရင့္ေနသူေတြကို ၊ ေမတၱာလက္လွမ္းကမ္းေပးလိုက္
ခ်င္တယ္ ။


ဒီလို ကမ္းေပးႏိုင္ေအာင္လည္း ၊ တင္းတင္းကုပ္ထားတဲ့ သူ႕ရဲ့လက္ဆုပ္ေတြကို ျဖည္ျဖဳတ္ဖို႔ နဲ႔ ၊ ေပေနတဲ့
ေသြးေတြကို ဝိုင္းကူသုတ္ေပးဖို႔ေတာ့ လိုေကာင္းလိုလိမ့္မယ္ ။

(ေအာက္မွာတင္ထားတဲ့စာဟာ ၊ Facebook ေပၚက Shwe Kshee Wah ဆီကေန share ထားတာျဖစ္ၿပီး ၊
မူရင္းကေတာ့ "ဝင္းခက္ အြန္လိုင္းဂ်ာနယ္" က ျဖစ္ပါတယ္) ။
Mahn Koko shared Shwe Kshee Wah's photo. Yesterday at 10:44pm
အရိုးပါရင္လည္း ဖယ္ၿပီးေတာ့သာ စားသြားၾကပါ ။
ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္ ။


ျပည္တြင္းစစ္ေတြ ရပ္ပါေတာ့

လူတခ်ဳိ႕က က်ေနာ္မ်က္ရည္က်တာကို အံ႔ၾသတယ္။ စစ္ဗိုလ္စစ္သား ေတြလည္း ႏွလံုးသားနဲ႔လူပါ။
ငိုတတ္ရယ္တတ္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲ တတ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ငိုစရာ မ်က္ရည္ေတြ ခမ္းေနပါၿပီ။
ေၾကကြဲရလြန္းလို႔လည္း က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားဟာ ထံုက်င္ေယာင္ကိုင္း လို႔ေနပါၿပီ။

က်ေနာ္ဟာ ေကာ္သူေလးက စစ္ဗိုလ္တဦးပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္ကို က်ေနာ္မုန္းပါတယ္။ စစ္ပြဲေတြ ရွိေနသ၍
အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြ ေသၾကပ်က္စီး ေနၾကဦးမ်ာပဲဆိုတာ က်ေနာ္လက္ခံပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္ သူေတြ
ဒုကၡ သုကၡေတြ ခံစားရတာကိုျမင္တိုင္း စစ္ကိုနာက်ည္း မုန္းတီးမိတယ္။
က်ေနာ့္နည္းတူ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြ မငိုတတ္မရယ္တတ္ၾကေတာ့ ဘူးထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ဆံုခဲ့ရတဲ့
မိန္းခေလး တဦးကေတာ့ သူ႔ဘဝမွာ ငိုလို႔ဝသြားၿပီတဲ့။ သူမငိုနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔အေမနဲ႔
ညီမေလးေတြရဲ႕ အေလာင္းကို ျမွဳတ္တဲ့ေန႔က ေခၚင္ရည္ေတြမူးေအာင္ေသာက္ၿပီး အစီအစဥ္ မက်တဲ့
ဓမၼသီခ်င္းေတြကို သူညည္းေနခဲ့တယ္။
သူေသာက္ေနတဲ့ေခါင္ရည္ေတြဟာ သူတို႔ေတာင္ယာသိမ္းဖို႔အတြက္ သူ႔အေမကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေခါင္
ရည္ေတြပါ။

သူဟာ မိသားစု (၇) ေယာက္အနက္က ကံေကာင္းလြန္းလို႔ အသက္ရွင္က်န္ရစ္သူပါ။ သူတို႔ရြာထဲကို နဝတ
တပ္ေတြဝင္ပစ္ေတာ့ ပထမဆံုး သူ႕အေဖဆံုးခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ ရြာသားအားလံုးလည္း ထြက္ေျပး ခဲ့ရတယ္။
ေနရာသစ္ေတာင္ယာတဲမွာေတာ့ သူ႔အကိုနဲ႔ ေမာင္ေလးအသတ္ခံရျပန္တယ္။
နဝတ တပ္ေတြက ေတာင္ယာတဲမွာေနသူေတြကို သူပုန္ေတြလို႔သတ္မွတ္ထားေတာ့ သူ႔အကိုနဲ႔ေမာင္ေလး
ဟာ အေမးျမန္းမရွိ ပစ္သတ္ခံခဲ့ရတာပါ။
အခုေနရာ မွာေတာ့ သူ႕အေမနဲ႔ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ ဆံုးခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

အဲ့ဒီေန႔က သူတို႔တဲပုန္းေလးမွာ သူမရွိေနခဲ့ဘူး။ သူဟင္းရြက္ရွာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံေတြ ၾကား
ရေတာ့ အေမနဲ႔ညီမေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ သူစိတ္ပူခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ေနတဲ့ တဲပုန္းေလးဆီ သူျပန္မ
လာရဲဘူး။ (၂) ရက္တိတိ ေတာထဲမွာဘဲ အိပ္ခဲ့ရတယ္။ စစ္သားေတြ ထြက္သြားေလာက္ၿပီ ထင္တဲ့အ
ခ်ိန္မွ သူျပန္လာခဲ့တယ္။
သူေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ပုန္းေအာင္းေနထိုင္တဲ့ တဲ(၅)လံုးမွာ လူေတြတစ္ေယာက္မွအသက္
ရွင္ၿပီး က်န္မေနေတာ့ဘူး။ ထိတ္လန္႔ၿပီး ေျခဦးတည္ရာ ထြက္ေျပးရင္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
သူ႔အေမ အေလာင္းရွိရာ သူေရာက္သြားေတာ့ သူငိုဖို႔ေမ့ေနခဲ့တယ္။

ရန္သူဟာ က်ေနာ္တို႔ လူမ်ဳိးအေပၚ ရက္စက္လြန္းတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လိုမွ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ မရေအာင္
ကို ဖ်က္ဆီးၾကတယ္။ လူမ်ဳိးျပဳန္းသုတ္သင္မႈ လုပ္တယ္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ စနစ္တက်ကို ေျမလွန္
ဖ်က္ဆီးေနခဲ့တာပါ။
ရြာေတြထဲမွာ မေနနိုင္ေအာင္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္တယ္။ ရြာေတြပ်က္ၿပီး ေတာေတာင္ေတြထဲ ကစဥ့္က
လ်ားေနထိုင္ၾကျပန္ေတာ့လည္း အေမးအျမန္းမရွိ အကုန္ပစ္သတ္တယ္။ စားပင္ေသာက္ပင္ေတြကိုလည္း
အျမစ္ကအစ ခုတ္လွဲတယ္။
စားမကုန္ေသာက္မကုန္တဲ့ ၾကက္ဝက္ေတြကိုလည္း ဟိုတေကာင္ဒီတေကာင္ ပစ္သတ္ၿပီးထားခဲ့ၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေပၚရြာက ၾကက္ေတြဟာ သိပ္ယဥ္ပါးတယ္။ စပါးတဆုပ္ေလာက္ ပက္ေကြ်းလိုက္ရင္ လူ
ရွိရာကို အားလံုးဝိုင္းလာၾကတာ။ ဒီအထာနပ္ေနတဲ့စစ္သားေတြက စပါးတဆုပ္ေလာက္ ပက္ေကြ်းၿပီးၾကက္
ေတြကိုဖမ္း လည္လိမ္ခ်ဳိးၿပီး ေျမေပၚမွာဒီအတိုင္းပဲထားခဲ့ၾကတာ။

ရြာသားေတြ ရြာနား ျပန္ ကပ္ခ်ိန္ မွာေတာ့ ပုပ္ပြၿပီးေလာက္ေတြ တက္ေနၿပီ။
ရြာသားေတြကို အသက္ရွင္ခြင့္ မရေအာင္ကို သူတို႔လုပ္ေနၾကတယ္။ စက္သတင္းေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔
ၾကားရတာပဲ။
ရြာတရြာကိုသူတို႔ဝင္ၿပီးရင္ အထက္ကိုသတင္းပို႔တယ္။
ရြာထဲကို ဝင္ၿပီးၿပီ။
အားလုံးၿငိမ္ကုန္ၿပီ။
ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။
လို႔ေမးရင္ ဟိုကေန ျပန္အမိန္႔ေပးတာက ‘အားလံုးကို အေရာင္ေျပာင္းပစ္လိုက္’ တဲ့။
ဒီေတာ့တရြာလံုးကို မီးတင္ရႈိ႕ေတာ့တာပဲ။

မေျပးမလႊားနိုင္လို႔ က်န္ခဲ့တဲ့လူကိုလည္း လူလိုမသတ္ဘူး။ တဲတလံုးမွာ အသက္(၇၀)ေက်ာ္ မ်က္မျမင္ အဖြားႀကီးတေယာက္ မေျပးနိုင္လို႔က်န္ခဲ့တယ္။ ဒါကို က်ည္ဆံအကုန္ခံၿပီးမပစ္သတ္ဘူး။ တဲေအာက္က
ေန အသာေလးမီးတင္ရႈိ႕လိုက္ေတာ့လူဟာ မီးတင္ရႈိ႕ၿပိီးသားျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့
လူကေတာင့္ၿပိီး မခ်ိ႔မဆန္႔အသက္ထြက္ေနတာကိုေတြ႔ရတယ္။

ဝက္ေတြစားပံုကလည္း တကယ္စံနစ္က်တယ္။ ဝက္တေကာင္လံုးကို တံစို႔ထိုးကင္ၿပီး သားေရေျမမွာခင္းၿပီး
အတြင္းသားေတြကိုပဲ ႏႈိက္စားၾကတယ္။ မစားခ်င္တဲ့ ေခါင္းနဲ႔သားေရကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ထားခဲ့တယ္။
ဒါေတြကို ျပန္ျမင္ရတဲ့ ပိုင္ရွင္ရြာသားေတြ ဘယ္လိုခံစားရမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္ၾကပါေတာ့။

ေတာင္ယာစပါးခင္းေတြကို ဖ်က္ဆီးကလည္း တကယ့္ကို စံနစ္က်ပါတယ္။ မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးတာမ်ဳိး မလုပ္ဘူး
ေျမက အစိုဓါတ္ရွိေတာ့ မီးရႈိ႕ရင္လည္း တပင္နဲ႔တပင္ မီးကူးဖို႔လည္း သိပ္မလြယ္ဘူး။
ဒီေတာ့ စစ္ေၾကာင္း(၂)ေၾကာင္း (၃)ေၾကာင္းေလာက္နဲ႔ စပါးခင္းထဲဝင္ၿပီး သစ္ခက္ေတြနဲ႔ လိုက္ရမ္းပစ္
တယ္။ စပါးေစ့ေတြအကုန္ေႀကြက်ကုန္တာေပါ့။ အေဝးကၾကည့္ရင္ အိမ္ေတြ တိရိစာၦန္ေတြ မရွိေတာ့ေပ
မယ့္ စပါးခင္းေတြက်န္ေသးတယ္ လို႔ထင္ရတယ္။ အနီးေရာက္သြားေတာ့မွ စပါးေစ့မရွိေတာ့တဲ့ ပင္ေထာင္
ေတြကိုပဲေတြ႔ရတယ္။
စစ္တပ္ထြက္သြားရင္ ထြက္ေျပးၾကတဲ့ရြာသားေတြ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို သူတို႔တဲေတြဆီ ျပန္ကပ္မွာဘဲဆိုတာ
ရန္သူက တြက္လို႔ထိတယ္။ ဒီေတာ့ တဲေတြနားမွာ ေတာင္ယာစပါးခင္းေတြထဲမွာ မိုင္းေထာင္ထားခဲ့တယ္။
ပြဲခ်င္းၿပီးေသတဲ့သူနဲ႔ မေသမရွင္ ဒုကၡိတ ျဖစ္ရသူနဲ႔ ဘဝေတြပ်က္ရတာလည္း မ်ားလွပါၿပီ။

လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔ေတြ NGOေတြ သတင္းသမားကိုလည္း က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနေတြ
ျဖစ္သြားၿပီး ေလးငါးရက္ေလာက္ၾကာရင္ ဒီအဖြဲ႔ေတြေရာက္လာၾကၿပီး၊ ဗီဒီယိုေတြ ဓါတ္ပံုေတြ အျဖတ္ျဖတ္
ရိုက္ၾက၊ အင္တာဗ်ဴးေတြ အမ်ဳိးအမ်ဳိးလုပ္ၾက ၿပီးေတာ့လည္း သူတို႔ျပန္သြားၾကတာပဲ။
က်ေနာ္တိ႔ု႔ျပည္သူေတြက လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာ မသိဘူး။ သတင္းဆိုတာ ကိုနားမလည္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔
ျပည္သူေတြ လိုေနတာက ထမင္း၊ ျပည္သူေတြငတ္ေနတာကလည္းထမင္းဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထမင္းစားရဖို႔ကို
သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ဒီလိုေမွ်ာ္လင့္တာလည္း သူတို႔အတြက္ သဘာဝက်တယ္လို႔ထင္တယ္။

သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္တာျပန္မရေတာ့လည္း သူတို႔ခံစားခ်က္ေတြ သူတို႔ဘဝအေၾကာင္းေတြ ကိုမေျပာခ်င္ေတာ့
ဘူး။ ဘဝရဲ႕အျဖစ္ဆိုးေတြ ေၾကကြဲဖြယ္ရာေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာျပေနရတဲ့ကိစၥကလည္း သူတို႔ရင္ကို
ဓါးနဲ႔မႊန္းသလို သူတို႔ခံစားရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္အေပၚ စာနာနားလည္ သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ သတင္းဆိုးတခုလည္း မၾကားခ်င္ပဲ ၾကားခဲ့ရတယ္၊ သားသမီး(၄)ဦး နဲ႔ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္္ ဇနီး
သည္ ပစ္သတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ရြာသားတဦး ။
သူဒုကၡသည္စခန္းကို ေရာက္ေတာ့ သတင္းသမားေတြ နိုင္ငံျခားသားေတြက သူ႔က္ိုေမးခြန္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေမး
ၾကတယ္။ ၾကာေတာ့အဲ့ဒီလူ စခန္းကေန ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘဝေတြနဲ႔ရင္းခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို
ထပ္ထပ္ခါခါ ေျပာျပေနရေတာ့ သူတို႔ဘယ္လိုခံစားေနရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တြက္လို႔ထိပါတယ္။
လူတေယာက္မွာ ႏွလံုးသားအပိုမပါဘူး ဆိုတာ အဲ့ဒီလူေတြ နားလည္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြဟာ သူတို႔အသက္ကို သူတို႔အတတ္နိုင္ဆံုး ရွာႀကံၿပီးေတာ့ ဆက္
ေနၾကရတဲ့ဘဝပါ။
ေတာင္ယာ ခုတ္လို႔မရေတာ့တဲ့အဆံုးမွာ မႈိတို႔ မွ်စ္တို႔ အသီးအရြက္တို႔ ဖုတ္တလွည့္ ျပဳတ္တလွည့္ စားၾက
တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာအသိးအႏွံမွ မရနိုင္ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ရာသီမွာေတာ့ သူတို႔ ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္
ေရာက္ၾကတယ္။

က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳအရ ဒီနွစ္အတြင္းမွာ ဆန္ေတာင္းစားတာ (၂)ခါေလာက္ႀကံဳဘူးတယ္ ခရီးသြားရင္းနဲ႔
အမ်ဳိးသမီးတဦး က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လမ္းမွာလာဆံုတယ္။ သူ႔ကေလးေတြ ထမင္းမစားရတာ(၁၀)ရက္ ရွိၿပီ။
ဖ်ားလည္းဖ်ားေနၾကတယ္။ သူတို႔ပုန္းတဲ့အနိီးတဝိုက္မွာလည္း မႈိတို႔မွ်စ္တို႔ ေတာငွက္ေပ်ာပင္တို႔ ရွာလို႔မရ
ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာျပတယ္။ ဆန္သြားရွာမယ္လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားတဲ့ သူ႔ေယာက္်ားလည္း ျပန္ မလာေတာ့
ဘူးတဲ့။ လမ္းမိုင္းပဲနင္းမိသလား။ နအဖ တပ္နဲ႔တိုးလို႔ အဖမ္းခံရသလားဆိုတာ သူလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ
မေျပာနိုင္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္တေယာက္မွာ ဆန္တႀကိဳးစီပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူကို ဆန္ႀကိဳးတႀကိဳးပဲ
က်ေနာ္တို႔ေပးနိုင္ခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီေန႔က ခရီးဆက္ထြက္ခဲ့ရေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔စိတ္ႏွလံုးေတြ ေလးလံအုပ္ဆိုင္း လို႔ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔
စိတ္ရွိလက္ရွိေအာ္ၿပီး ငိုပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ေသနတ္ထမ္းေနတဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္က်ေနာ္လည္း ရွက္ေနမိ
တယ္။
က်ေနာ့္ေသနတ္က က်ေနာ္ျပည္သူေတြအတြက္ ဘာမွအေထာက္အကူမျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အသံုးလည္ူမဝင္ဘူး။
က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြလိုေနတာက ထမင္း။ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကကြဲခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုသာဆက္သြားမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို ႔ျပည္သူေတြရဲ့ဘဝဟာ မေတြးဝံ့စရာပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကားရပါတယ္။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး၊ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရး ဒီမိုကေရစီအေရး၊
အမ်ဳိးသားတန္းတူေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ စတာေတြေပါ့ေလ။ဒါေတြက ဘယ္ေတာ့လာမွာလဲ။ အေျခခံျပည္
သူေတြဟာ နိုင္ငံဆိုတာကို နားမလည္ၾကဘူး။ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖို႔ ေလာက္ပဲ သူတို႔သိ
တယ္။ တကယ္ေတာ့ ျပည္သူေတြဟာ အျပစ္မဲ့ပါတယ္။
ေျမဇာပင္ေတြကို သနားၾကပါလို႔ပဲ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ စစ္ပြဲေတြကို က်ေနာ္မုန္းလွၿပီ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္
ကာကြယ္ဖို႔ မတတ္သာလို႔ ကိုင္ထားရတဲ့ေသနတ္ကို နာက်ည္းမုန္းတီးလွပါၿပီ။
ျပည္တြင္းစစ္ေတြ ရပ္ပါေတာ့လို႔ပဲ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ငါ့ေသြးတစက္
ငါ့အသက္ တေခ်ာင္း
ငါ့အေလာင္းမွ
ေထာင္ေသာင္းေျမာက္မ်ား ေသြးသစ္ပြားအံ့
ငါကားဘယ္မွာ ေသမည္နည္း။

ကိုေလးေမာင္
(ကိုကိုးကြ်န္းအာဇာနည္သူရဲေကာင္းတဦး)

Copy from ဖူ႕တာမိက္ (အင္းဟွးလင္ဖ၀္) by မင္းစိုးစံ(အေ၀းေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး)