စေနလင္း - ဧရာ၀တီ
ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈနဲ႔ ေထာင္ ၂ ႏွစ္ စံျမန္းသြားတဲ့ ေဒၚေနာ္အုန္းလွ
အသားကညိဳ ညိဳ၊ လူက ခပ္၀၀၊ ၀တ္စားတာကလည္း ပကာသနမရွိ၊ မထည္၀ါေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာကေတာ့ ေတြ႕ လိုက္တိုင္း ရယ္ေမာ ရႊင္ၿပံဳးေနတာကို ေတြ႕ရမယ္။ သူ႔အသက္က အခုဆိုရင္ ၅၁ ႏွစ္၀န္းက်င္ရွိလာေပမယ့္ ေတာၾကိဳအံုၾကားအထိ သြားလာႏိုင္ျပီး လယ္သမားေတြရဲ႕ဘ၀၊ ဆင္းရဲသား ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ ဘ၀ အေရးေတြကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ လံုးပန္းေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ လက္ခုပ္လက္၀ါးအတီးခံရျပီး ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳဆိုၾကတဲ့ ဆုတံဆိပ္ လက္ခံရမယ့္ စင္ျမင့္တခုဆီ သူ ေရာက္မသြားဘူး။ အဲဒီအစား ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈဆိုတဲ့ ပုဒ္မ ၅၀၅(ခ) နဲ႔ ေထာင္နန္း ၂ ႏွစ္ စံျမန္းဖို႔ မံုရြာေထာင္ကိုသာ သူ႕ကို ပို႕ခဲ့ၾကတယ္။ သူကေတာ့ ေဒၚေနာ္အုန္းလွပါပဲ။
ကရင္တိုင္းရင္းသူ တေယာက္ျဖစ္ၿပီး လယ္သမားမ်ိဳး႐ိုးက ဆင္းသက္လာတဲ့ ေဒၚေနာ္အုန္းလွရဲ႕ဘ၀အစက သာမာန္ လယ္ေတာသူတစ္ေယာက္လို ႐ိုး႐ိုးေလး ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ အေဖရဲ႕နာမည္က ဦးသိန္းေအာင္၊ အေမရဲ႕ နာမည္က ေဒၚခင္ႀကိဳင္။ မိဘႏွစ္ပါးလံုးက ကရင္လူမ်ိဳးေတြျဖစ္ၾကၿပီး ရန္ကုန္တိုင္း ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နဲ႔ ၄ မိုင္ေက်ာ္ကြာေ၀းတဲ့ ကုန္းဂမူးရြာေလးမွာ လယ္လုပ္၊ ငါးေထာင္၊ ႏြားနဲ႔အတူ႐ုန္းရင္း လယ္ထဲမွာသာ ၾကီးျပင္းခဲ့တယ္။ အတန္းပညာဆိုလို႔လဲ တိတိ ပပမဟုတ္၊ အလယ္တန္းအဆင့္မွာတင္ ေက်ာင္းကထြက္၊ လယ္ထဲ ၀င္လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ ေမြးခ်င္း ၇ ေယာက္ရွိတဲ့အထဲမွာ သူက ဒုတိယေျမာက္ သမီးအႀကီး။ အမ တေယာက္၊ ညီမ ၂ ေယာက္နဲ႔ ေမာင္ ၃ ေယာက္ရွိခဲ့့တယ္။ အားလံုးကလည္း ေက်းလက္ေနတဲ့သူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးမ်ိဳး႐ိုး မပါရွိခဲ့ဘူး။
သူ႔အသက္ ၂၆ ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထုအံုၾကြမႈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ႀကံဳလိုက္ရတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဘ၀က စပါတယ္။ ေမွာ္ဘီေဒသခံေတြက ရန္ကုန္ဘက္တက္ၿပီး ဆႏၵျပဖို႔ လူစုတဲ့အခါ ရန္ကုန္မွာ အေျခအေနဆိုးေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ မိန္းကေလးေတြ မလိုက္ၾကဖို႔ ပထမ စီစဥ္ထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒၚေနာ္အုန္းလွက လိုက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း လာေျပာရင္း ေနာက္ဆံုး မိန္းကေလးေတြပါ လိုက္လာၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီထဲမွာပဲ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓါတ္ ျပင္းထန္ပံုကို စေတြ႕ခဲ့ရတယ္လို႔ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္ ေအာက္ခ်ိဳင္းေက်းရြာက ဦးတင္ေငြက ဧရာ၀တီသို႔ အမွတ္တရ ျပန္ေျပာျပတယ္။
“သူက ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ပထမ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ အသံေၾကြးေၾကာ္တာပဲဲရွိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေရွ႕က ဆိုင္းပုတ္ကို ကိုင္တဲ့သူျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး လူအုပ္အေရွ႕ဆံုးက အေသခံ အလံကိုင္တဲ့သူျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓါတ္္ ျပင္းထန္ပံုကို အဲဒီမွာ စျမင္လိုက္ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူက ႏိုင္ငံေရးထဲ ေဇာက္ခ်လုပ္ေတာ့တာပဲ” လို႕ ဦးတင္ေငြက ေျပာျပတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဦးေဆာင္တဲ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဖြဲ႕စည္းလာေတာ့လည္း သူ႔ရဲ႕ရြာက ပါတီ၀င္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ရပ္ေက်းညီလာခံလုပ္တဲ့အခါ သူက အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္လာတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပဖို႔ လုပ္တဲ့အခါ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ပါတီေအာင္ႏိုင္ေရးအတြက္ သူရဲ႕စြမ္းေဆာင္မႈက ထိေရာက္မႈရွိခဲ့ပါတယ္။
သူကိုယ္တိုင္က ကရင္လူမ်ိဳးျဖစ္ေလေတာ့ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္ထဲက ကရင္ရြာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူဦးေဆာင္ၿပီး စည္း႐ံုးမဲဆြယ္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ဦးတင္ေငြက ေျပာျပတယ္။
“ကရင္ရြာျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔က အရမ္းမ၀င္ရဲဘူး။ သူကေတာ့ တေယာက္ထဲ၀င္သြားၿပီး အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ကရင္စကားနဲ႔ ဟိုေျပာဒီေျပာလုပ္လုိက္တာ မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ကို ၀င္လာလို႔႔ရတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္း အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ မဲေအာင္ႏိုင္ေရးေတြ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကရင္လူမ်ိဳးေတြက တအားကို ႐ိုးၾကတာ။ ဘာပါတီလဲဆိုတာ မသိဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးပါတီလား၊ အဲဒါဆို သိၿပီဆိုခဲ့တာခ်ည္းပဲ” လို႕ ဆိုပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕စြမ္းေဆာင္မႈကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တုိင္ သိျမင္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ တႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ဖြဲ႕စည္းတဲ့ ဗဟိုအမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႕မွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းကို ပိုမို ထဲထဲ၀င္၀င္ ေဆာင္ရြက္လာခဲ့တယ္။
အဲဒီလို သူဟာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္နဲ႔အတူ ႏိုင္ငံေရးထဲကို ထဲထဲ၀င္၀င္ေဆာင္ရြက္လာခဲ့တဲ့အတြက္ မိသားစုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းကြာလာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဦးတင္ေငြက ေျပာျပတယ္။
၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲကာလမွာ သူ႔ရဲ႕ရြာက အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ပါတီ၀င္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ ဦးေလးေတာ္သူတဦးက ထန္းတပင္ၿမိဳ႕နယ္ကေန တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးပါတီရဲ႕ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္အေရြးခံရာကေန ျပသနာစတင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
သူ႔ ဦးေလးက သူ႔ရဲ႕မိသားစုကို ဖိအားေပးသလို ေဒၚေနာ္အုန္းလွကိုလည္း အမ်ိဳးုသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္နဲ႔ ေ၀းေအာင္ လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရး ယံုၾကည္ခ်က္ကို မစြန္႔လႊတ္႐ံုသာ မကဘူး။ မိသားစုက ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရင္ ငါတို႔အိမ္ကို ျပန္မလာေတာ့နဲ႔လို႔ ေျပာတဲ့အခါ အိမ္မွာ လံုး၀ မေနေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အၿမဲတမ္း သူ႔ေနာက္ကို လိုက္ေထာက္လွမ္းေနေတာ့ ရြာခံေတြ၊ မိသားစုေတြကလည္း ေတာသူေတာင္သားပီပီ ေၾကာက္စိတ္၀င္ခဲ့ၾကေတာ့ သူန႔ဲမိသားစုက တျဖည္းျဖည္း ေ၀းကြာလာခဲ့တယ္။
ပထမေတာ့ သူက အိမ္ကေနထြက္ၿပီး ေမွာ္ဘီက ၀ါးနက္ေခ်ာင္းရြာမွာ အရင္သြားေနခဲ့တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ မိန္းကေလး ျဖစ္တဲ့အျပင္ မိသားစုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဦးတင္ေငြက စိုးရိမ္ၿပီး သူ႔အိမ္မွာ လာေနဖို႔ ေခၚလိုက္တာနဲ႔ ေဒၚေနာ္အုန္းလွတေယာက္ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေအာက္ခ်ိဳင္းေက်းရြာမွာ စေနျဖစ္တယ္။
“သူက ဒီဘက္ရြာက စပါး၀ယ္လိုက္၊ ေမွာ္ဘီတက္ေရာင္းလိုက္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚကို ႏိုင္ငံေရးကိစၥနဲ႔သြားရင္း အျပန္မွာ ရြာေတြက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မယ့္ အထည္ေတြ၀ယ္လာၿပီး ရြာလွည့္ေရာင္းခ်လိုက္နဲ႔ သူ ၀င္ေငြရွာတယ္။ ရွာသမွ် ၀င္ေငြကလည္း ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြမွာပဲ အသံုးျပဳခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ရပ္တည္မႈက အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီနဲ႔ပဲ တစိုက္မတ္မတ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဗဟိုအမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕မွာ ပါလာတာ့ သူက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အနီးကပ္ဆံုး အမ်ိဳးသမီးတဦးက ရန္ ကုန္ကို ေမွာ္ဘီကေန သြားလာေနရတာ အခက္ခဲျဖစ္မွာစိုးလို႔ သူ႔ရဲ႕အိမ္မွာ လာေနခိုင္းေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက အမ်ိဳး သားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္နဲ႔အတူ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြထဲကို ပိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕စိတ္က ဒီႏိုင္ငံေရးထဲမွာပဲ စူးစူး နစ္နစ္ျဖစ္ေနတယ္။ သူဟာ အခ်ဳပ္ခံရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္၊ ေခၚစစ္ခံရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္တာေတာင္ ျပည္သူ ေတြနစ္တာတယ္လို႔၊ လုပ္သင့္တယ္လို႔ သူယံုၾကည္လိုက္ရင္ ဘယ္္သူတားတား ေနာက္မဆုတ္ပဲလုပ္တတ္ေလ့ရွိတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မႏၱေလးခရီးစဥ္ ရထားနဲ႔သြားဖုိ႔ စီစဥ္ေတာ့ အားလံုးကလုိက္ပို႔ၾကတယ္။ ဘူတာႀကီးနားမေရာက္ခင္ သမၼတ႐ုပ္ရွင္႐ံုနားေရာက္ေတာ့ ရဲေတြကတားျမစ္ေနရင္း ေနာက္ဆံုး ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ၿပီး ေဒၚေနာ္အုန္းလွ အဖမ္းခံရတဲ့အေၾကာင္း အဂၤ ါ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းအဖြဲ႕က ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေအးက အမွတ္တရ ျပန္ေျပာျပတယ္။
“ဖမ္းေတာ့ ဘယ္မွာထားတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ၾကဘူး။ ဘယ္လိုမွလည္း ဆက္သြယ္ေမးျမန္းလို႔ မရခဲ့ဘူး။ ၂ လ ေက်ာ္ေတာ့မွ ေထာင္ထဲမွာ သူတို႔အ၀တ္အစားမရွိလို႔ ေစာင္ပတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးရတာကို ေထာင္ဆူေတာ့မွ သူ႔ကို ဆက္သြယ္ခြင့္ရခဲ့တာ” လုိ႔ ေျပာျပတယ္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္းျဖစ္ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဒုတိယေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခံလုိက္ရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီပဲယင္း ၁ ႏွစ္ျပည္တဲ့ေန႔မွာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္႐ံုးေရွ႕မွာပဲ ၾကြသမွ် သံဃာေတာ္ေတြကို က်ဆံုးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြနဲ႕ အက်ယ္ခ်ဳပ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပန္လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဆုေတာင္းပြဲေလး စလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေမြးေန႔တေန႔မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရး အဂၤ ါ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းဖို႕ မိသားစုပံုစံေလး စတင္ ဖြဲ႕စည္းလိုက္တယ္။ အဲဒီအဖြဲ႕ေလးက အပတ္စဥ္ မျပတ္တမ္း ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းဖို႔ စတင္ႀကိဳးစားၾကတယ္။
ပထမ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေရႊတံဂံုဘုရားေပၚမွာ ၀တ္ျပဳခြင့္မရၾကဘူး။ ၃ ႏွစ္ေလာက္အထိ ရဲေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြက ပိတ္ဆို႔တားဆီးမႈေတြ အမ်ားႀကီးႀကံဳေတြ႕ခဲ့ၾကရတယ္။ ေဒၚေနာ္အုန္းလွလာၿပီဆုိရင္ သူ႔ကို ေဂါပက႐ံုးကို လုိက္ခဲ့ပါ၊ ေမးစရာရွိလို႔ဆိုၿပီး ညေနအထိ ေခၚသြားၾကေတာ့ ေဂါပကရံုးထဲမွာတင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔လည္ ၁ နာရီအခ်ိန္မွာ ၀တ္ျပဳ ခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြ၊ အဂၤ ါေထာင့္ကို သံဇကာခ်ထားတာမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားႀကီးႀကံဳေတြ႕ခဲ့ၾကရတယ္။
ေဒၚေနာ္အုန္းလွအပါအ၀င္ အဂၤ ါ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းအဖြဲ႕က အဖြဲ႕ဝင္ေတြရဲ႕ဓါတ္ပံုကို အဂၤ ါေထာင့္မွာ ကပ္ၿပီး “ကလိမ္ၿခံဳနိဗၺာန္ေဆာ္မ်ား” လို႔ေတာင္ အေခၚခံခဲ့ရတယ္။ အတားအဆီးအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေစာင့္ၾကည့္စစ္ေဆးမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္မႈေတြ ၾကားမွာ ေဒၚေနာ္အုန္းလွက ခိုင္မာတဲ့စိတ္္နဲ႔ ဒီအလုပ္ကို မျပတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အပါအဝင္ ပါတီ၀င္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အဖမ္းခံရ၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ အားေလ်ာ့သြားရခ်ိန္မွာ သူ လံုး၀ အားမရျဖစ္ရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ တည္ေထာင္ျခင္း ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားၿပီးေတာ့ ေဒၚေနာ္အုန္းလွနဲ႔အတူ ပါတီ၀င္တခ်ိဳ႕ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္႐ံုးကို သြားၿပီး ေတာင္းဆိုမႈေတြ လုပ္ခဲ့ရာကေန ေဒၚေနာ္အုန္းလွနဲ႔အတူ ပါတီ၀င္ ၂၁ ဦးတို႔ ပထမဆံုး ပါတီက အထုတ္ခံရ၊ ပါတီ၀င္အျဖစ္က ႏွစ္အလုိက္ ရပ္စဲခံရတာေတြ ျဖစ္တယ္။
“က်မတို႔က ကုလသမဂၢ႐ံုးကိုသြားၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာ့အေရးအတြက္ ဆႏၵျပေနတဲ့ သူေတြကို ကုလသမဂၢအေနနဲ႔ ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔၊ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ဆႏၵျပရင္း အဖမ္းခံရတဲ့ ျမန္မာ့ေက်ာင္းသားေတြကို ကုလသမဂၢက စံုစမ္းေပးဖို႔၊ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရဲ႕ ရလဒ္ကို အသိအမွတ္ျပဳေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆိုရာကေန ေဒၚေနာ္အုန္းလွက ပါတီကေန ထုတ္ခံလုိက္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ယာယီနားေပါ့” လို႔ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေအးက ေျပာျပတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒၚေနာ္အုန္းလွတေယာက္ ပါတီက ဘာ့ေၾကာင့္ထုတ္ရတာလဲဆိုၿပီး ပါတီရံုးခ်ဳပ္အေရွ႕မွာ ပါတီဥကၠဌ ဦးေအာင္ေရႊကို မတ္တပ္ရပ္ ဆႏၵျပပါေတာ့တယ္။ သူ႔ကို ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြက ဘယ္လိုပဲနားခ်ခ် လံုး၀ နားမေထာင္ပဲ ပါတီ႐ံုး ေရွ႕မွာ ရက္အတန္ၾကာ လာေရာက္ မတ္တပ္ရပ္ ဆႏၵျပတယ္။ သူေနတဲ့အိမ္ကအမ်ိဳးသမီးကလည္း ဒီလိုမလုပ္ဖို႔ တားတာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕စိတ္က မွန္တယ္ထင္ရင္ လံုး၀အေလ်ာ့မေပးတတ္တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ အဲဒီအိမ္မွာပါ လံုး၀မေနေတာ့ဘူး။ ေမွာ္ဘီ၊ ေအာက္ခ်ိဳင္းရြာက အိမ္မွာ သြားျပန္ေနတယ္။
သူဟာ ဒုတိယအႀကိမ္ ေမွာ္ဘီကေနရန္ကုန္ဘက္ကိုမလာရဆိုတဲ့ ေျခခ်ဳပ္လည္း ခံရတယ္။ အဲဒီ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အခ်ိန္မွာ တစ္ရက္ အဂၤါ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းအဖြဲ႕ရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္ထဲက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုမွာ ဆြမ္းကပ္ အလွဴပြဲေလးလုပ္မလို႔ ေအာက္ခ်ိဳင္းရြာကေန ထမင္း ဟင္းေတြနဲ႔အတူ လိုင္းကားနဲ႔အလာ သူ ကားေမွာက္တယ္။
“ ေခါင္းမွာ ၁၉ ခ်က္ေတာင္ ခ်ဳပ္ရတာ။ အဲဒီေမွာက္တဲ့ညေနမွာ ေမွာ္ဘီတုိက္နယ္ေဆး႐ံုက ကုသလို႔ မျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးကို ပို႔ဖို႔ လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရဲဘက္က ရန္ကုန္မလာရ ဆိုတဲ့ေျခခ်ဳပ္ရွိတာေၾကာင့္ အပို႔ မခံဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလး တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ေျပာၿပီးေတာ့မွ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးကို တင္လို႔ရတာ။ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးမွာပဲ ၁ လေလာက္ ေဆးကုသလိုက္ရတယ္” လို႔ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေအးက ေျပာျပတယ္။
အဲဒီလို ႏိုင္ငံေရးကို တဖက္ကလုပ္ရင္း တဖက္မွာ ရြာေတြကို လွည့္လည္ၿပီး ေစ်းေရာင္းခ်တဲ့အလုပ္နဲ႔ ရပ္တည္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ရတဲ့၀င္ေငြေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားရဲ႕ ေထာင္၀င္စာအတြက္ အကုန္ ခံခဲ့တာ မ်ားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အဂၤါ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းအဖြဲ႕ေလးကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူေတြ ေလ်ာ့ပါးလာျပီး အမာခံ လူတခ်ိဳ႕သာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ၂ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ေျမာက္ဒဂံုက မေကြးပရိယတၱိစာသင္တိုက္မွာ ဆြမ္းကပ္လွဴဒါန္းၿပီး ျပန္အလာ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္အေရာက္ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ဒဏ္ ၂ ႏွစ္ခ်မွတ္ျခင္း ခံရတယ္။
ေထာင္ကျပန္ထြက္လာေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕နဲ႔ အရင္ကတည္းက အဂၤါ၀တ္ျပဳအဖြဲ႕ေလးနဲ႔ လုပ္လာတဲ့သူတခ်ိဳ႕ေပါင္းစုၿပီး ဒီမိုကေရစီနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကြန္ယက္ကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ား အခြင့္အေရးအတြက္ စတင္လႈပ္ရွားေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးကို လုပ္မယ္လို႔ ဦးတည္ခဲ့ေပမယ့္ ေက်းလက္ေဒသက အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး ဆံုး႐ံႈးေနမႈေတြက သူနဲ႕ ဘဝတူေတြအေရး လယ္ယာေျမကိစၥေတြသဘက္ ဦးလွည့္လာျပီး အမ်ားဆံုး ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္း အမ်ိဳးသမီးကြန္ယက္မွ ေဒၚသႏၱာက ေျပာျပတယ္။
“ေဒၚေနာ္အုန္းလွကို ေထာင္ထဲမွာ ရင္းႏွီးလာခဲ့တာပါ။ က်မ လြတ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ သူနဲ႔တြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ေတာ့ သူ႔မွာ အရမ္းကို ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့ ဘ၀နဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကို ေတြ႕လာရတယ္။ သူက ဘယ္ေနရာပဲေရာက္ေရာက္ ေဒသခံေတြနဲ႔အတူ ေနထိုင္ စားေသာက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္တယ္။ ဘာနဲ႔ေကၽြးေကၽြး စားတတ္တယ္။ ဘယ္ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိပ္တတ္တယ္။ က်မတို႔ေတာင္ သူ ဘူတာမွာတံုးလံုးႀကီး အိပ္ခ်လိုက္တာတို႔၊ ကားေပၚမွာ ေဟာက္သံေတြနဲ႔ အိပ္ေနတာတို႔ကို အတူလိုက္ရတာ ရွက္လိုက္တာလို႔ သူ႔ကိုေျပာရင္လည္း သူက ၿပံဳးၿပံဳးပဲ။ သူ႔ကို အဲဒီလိုေျပာလို႔လဲ ခြန္းတံု႔မျပန္တတ္ဘူး” လို႔ ေျပာျပတယ္။
ေဒၚေနာ္အုန္းလွက ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ ရဲေတြနဲ႕ရင္ဆိုင္ စကားေျပာရမယ္ဆို အခ်က္က်က် ေျပာဆိုတတ္တဲ့အျပင္ ေတာသူေတာင္သားေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုတဲ့အခါ သူကိုယ္တိုင္ လယ္သမားပီပီ လိုအပ္ရင္ လယ္ထဲမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွမ္းခင္းထဲမွာျဖစ္ျဖစ္ အတူတူလုပ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေဒသခံေတြနဲ႔ ပိုရင္းႏွီးလို႔ သူ႔ဆိုရင္ ေဒသခံေတြက ခံစားခ်က္ေတြကို ပိုေျပာ ေလ့ရွိတဲ့အေၾကာင္းလည္း ေဒၚသႏၱာက ေျပာျပတယ္။
အမ်ိဳးသမီးကြန္ရက္အဖြဲ႕နဲ႔ တြဲလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဒၚေနာ္အုန္းလွတေယာက္ ေမွာ္ဘီ၊ ေအာက္ခ်ိဳင္းရြာမွာ မအိပ္ျဖစ္ေတာ့ပဲ ရန္ကုန္၊ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္က အိမ္တအိမ္မွာ အမ်ားဆံုး အိပ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စမ္းေခ်ာင္းအိမ္မွာ အစပိုင္းတေလ်ာက္လံုး ညဘက္အိပ္ဖို႔ ရပ္ကြက္က ဧည့္စာရင္းမေပးတာေၾကာင့္ ညဘက္ပိုင္းေတြမွာ သီရိမဂၤလာေစ်းကိုသြားၿပီး ပန္း၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ၀ယ္၊ ပ်ံက်ေစ်းေတြမွာ လွည့္ေရာင္းရင္ တညလံုး အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြလည္း မနည္းခဲ့ဘူးလို႔ ေဒၚသႏၱာက ဆက္ ေျပာျပတယ္။
“တကယ္ေတာ့ ေဒၚေနာ္အုန္းလွဟာ ညီအကို၊ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔လည္း အဆက္ျဖတ္၊ ရန္ကုန္မွာကလည္း ေသြးမ်ိဳးသားခ်င္းက မရွိနဲ႔။ အပ်ိဳႀကီးကလည္းျဖစ္ေတာ့ သားေထာက္သမီးခံေတြလည္း မရွိဘူး။ သူသာ တကယ္လို႔ က်န္းမာေရး၊ အသက္ အရြယ္အရ နာတဲ့အရြယ္ေရာက္ခဲ့ရင္ ဆည္းဆာရိပ္ ဘိုးဘြားရိပ္သာကုိပဲ သြားမယ္လို႔ သူ အၿမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီေနရာကိုလည္း သိပ္အားကိုးတယ္။ အခုဆိုရင္ အသက္ကလည္း ၅၀ ေက်ာ္လာၿပီ၊ ေသြးတိုးကလည္း ရွိေနတယ္” ဟု ၎ကဆို ပါတယ္။
မိတၳီလာမွာ က်င္းပတဲ့ ၾသဂုတ္လ ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုအ ခမ္းအနားကို သြားရင္း မံုရြာ၊ လက္ပံေတာင္းဘက္ကို ေဒၚေနာ္အုန္းလွ တဦးတည္း ထြက္ခဲ့တာကို ေဒၚသႏၱာက မသိလိုက္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ လက္ပံေတာင္းေဒသခံေတြနဲ႔ ပက္သက္ရင္ သူ တအား သံေယာဇဥ္ႀကီးတဲ့အေၾကာင္း၊ ေတာသူေတာင္သားေတြ မတရားခံရတယ္လို႔ သူ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္လို႕လည္း ဆိုတယ္။
“အခုေတာ့ ေဒသခံေတြ ဆႏၵျပခြင့္မရတာကို သူၾကားၿပီး လက္ပံေတာင္းကို သြားၿပီး ဆႏၵျပဖုိ႔ သူက သက္္ဆိုင္ရာေတြဆီ ခြင့္ျပဳခ်က္တင္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုၿပီး သူ ဆႏၵျပေတာ့တယ္။ အဲဒါကို ဖမ္းၿပီး တရား႐ံုးက ႐ံုးဆက္တုိက္ထုတ္ၿပီး ၃ ရက္အတြင္း အမိန္႔ခ်တယ္။ အေရးယူျပန္ေတာ့လည္း ပုဒ္မ ၁၈ နဲ႔မဟုတ္ပဲ ပုဒ္မ ၅၀၅(ခ) နဲ႔ အေရးယူခဲ့တယ္။ ဒါ တကယ္ေရာ သင့္ေတာ္လားဆိုတာ အမ်ားႀကီးေတြးစရာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေရးေတြ လုပ္ေနပါတယ္လို႔ ဘယ္လိုပဲဲဆိုဆို ေအာက္ေျခပိုင္းေတြမွာ ဘာမွမေျပာင္းလဲေသးဘူးဆိုတာ လက္ေတြ႕ပဲ” လို႔ ေဒၚေနာ္အုန္းလွကို ျပန္လႊတ္ေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုရင္း ေဒၚသႏၱာက ေျပာဆိုပါတယ္။
http://burma.irrawaddy.org/archives/47789
No comments:
Post a Comment